80 lat od pierwszej wywózki

-W trakcie mojego pobytu na Syberii panował dyfteryt. Zachorowałem na tę chorobę i było ze mną bardzo źle. Opowiadano mi potem, że byłam bardzo blisko śmierci. Osoby, które były osiedlone razem z nami chodziły po pokoju z różańcem modląc się. Mama trzymała mnie jak zmarłego, a wszyscy myśleli, że umrę. Przyszła do nas znajoma. Miała ze sobą trochę zboża, które wcześniej ukradła Rosjanom. Niestety, ale takie były realia, że pół kilograma chleba nie wystarczało rodzinie i trzeba była radzić sobie różnymi środkami. Kiedy zobaczyła, w jakim jestem stanie, udała się natychmiast w poszukiwaniu lekarza pediatry. Odwiedziła jedenastu specjalistów i wszyscy odmówili pomocy. Dwunastego spotkała, kiedy wracał z lotniska, bo był lekarzem wojskowym. Zatrzymała go i twardo, nie przebierając w słowach zwróciła się do niego po rosyjsku, że nie da mu spokoju, jeżeli nie pomoże umierającemu dziecku. Wtedy zrozumieliśmy, że Rosjanie byli skłonni pomagać jedynie ludziom o silnej osobowości. Ten lekarz przyszedł do mnie, dał zastrzyk, napisał na kartce zalecenia dla pediatry. Dzięki temu żyję. Były inne dzieci, które nie doświadczyły wtedy takiej łaski –dodaje nasza rozmówczyni.