Milion złotych w zamrażarce

Kolejki w służbie zdrowia to norma. Biorą się stąd, że każde dobro rozdawane za darmo jest deficytowe. Socjalizm i komunizm eksperymentował z różnym rozdawnictwem. Mieszkania się dostawało, materiały budowlane załatwiało. Służba zdrowia to spadek po komunizmie. Płacimy na nią bliżej nieokreślone składki, o których wiedzę ma księgowa naszego pracodawcy. Politycy opowiadają, że na zdrowiu nie można oszczędzać i że wszystko nam się należy za darmo. Skutek jest taki, że na wizytę do lekarza rodzinnego czeka się kilka dni, do specjalistów kilka miesięcy, a nawet lat. Słyszałem ostatnio rozmowę telefoniczną lekarza w klinice kardiochirurgii, który wypytywał żonę pacjenta o jego stan. Na koniec stwierdził, że wygląda to na ostrą chorobę wieńcową, ale w długi weekend lepiej przeczekać to w domu. Opisujemy dwie historie, które przydarzyły się naszym Czytelniczkom w augustowskim szpitalu. Musimy przyznać, że normy przyjęć są dziwne. Do ośmiu godzin czekania na lekarza. Może wzorem niektórych przychodni rodzinnych w Augustowie szpital powinien rozważyć zapisywanie pacjentów na godziny. Zapisuję się o 12, wracam do domu i pojawiam się w szpitalu na umówioną godzinę 19.45. Drugim problemem wydaje się brak przepływu informacji między lekarzami, pielęgniarkami, rejestratorkami i pacjentami. I nerwy gotowe. Jedna z Czytelniczek słusznie radzi, by od czasu do czasu w dyżurze uczestniczyła osoba z dyrekcji. Problemy rozwiązywałyby się szybciej. Interwencję w tej sprawie podjął Bartosz Lipiński. Zachęcam do lektury jego artykułu „W ośmiogodzinnej kolejce po zdrowie”.