Zastępca burmistrza odwołany

O tym, skąd wiem, jak funkcjonuje KŁ napisałam wyżej - nie wiem, której części Pan nie rozumie. Co do przyklejonego wyroku - też nie wiem co ma wnieść do tej dyskusji. O ile koło nie zaniedbuje swoich zadań to przestrzega zasad racjonalnego gospodarowania. Reguła opłacalności i zysku nadal nie jest tym samym co działalność nastawiona na zysk. Gdyby tak było to nie można byłoby przypisać prowadzenia działalności gospodarczej żadnemu stowarzyszeniu a jak wiadomo wiele z nich prowadzi działalność gospodarczą. Natomiast jeśli Pan uważa że sprzedaż w kole jest działalnością incydentalną to może niech Pan porozmawia ze Skarbnikiem o takich danych i trochę zastanowi, bo regularna sprzedaż upolowanej zwierzyny raczej incydentalną nie jest.

Panie Tomaszu, skoro tak Pan lubi czytać wyroki, to polecam ten - może rozwieje wszystkie Pana wątpliwości: Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 18.10.2016 (II SA/Ol 699/16), utrzymany w mocy wyrokiem NSA z dnia 28.03.2017 (II OSK 150/17) "Należy zatem wskazać, że koło łowieckie działa na podstawie przepisów P.ł. oraz statutu uchwalonego przez Krajowy Zjazd Delegatów Polskiego Związku Łowieckiego (art. 32 ust. 3 P.ł.). Przy czym istotne jest to, że koło łowieckie - będąc podstawowym ogniwem organizacyjnym w Polskim Związku Łowieckim, zrzeszającym osoby fizyczne - posiada osobowość prawną i ponosi odpowiedzialność za swoje zobowiązania (art. 33 ust. 1 i 2 P.ł.). Z przepisów ustawy P.ł. wynika ponadto, że dochód z działalności gospodarczej kół łowieckich służy wyłącznie realizacji ich celów statutowych i nie może być przeznaczony do podziału miedzy członków. Z kolei § 34 pkt 9 Statutu Polskiego Związku Łowieckiego (dostępny w Internecie na stronie; www.pzlow.pl) stanowi, że do zadań koła łowieckiego należy m.in. prowadzenie działalności gospodarczej i rolniczej w celu realizacji statutowych zadań koła. Nie ulega zatem wątpliwości, że koło łowieckie może prowadzić działalność gospodarczą, a jedynie nie może przeznaczać dochodów w ten sposób uzyskanych na cele inne niż realizacja celów statutowych. Wskazać także należy, że definicja działalności gospodarczej zawarta jest w u.s.d.g., której art. 2 stanowi, że działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. W niniejszej sprawie należało zatem ocenić, czy działalność prowadzona przez koło łowieckie ma taki charakter. Ze sprawozdania finansowego za okres od 1 kwietnia 2014r. do 31 marca 2015r. wynika, że Koło Łowieckie uzyskało przychody z tytułu odsprzedanych do skupu oraz odstąpionych myśliwym tuszy zwierzyny, produkcji karmy oraz z udostępniania strzelnicy. Podnieść należy, że sam fakt, że dany rodzaj działalności związany jest z realizacją zadań ustawowych nie wyklucza możliwości ich realizacji także poprzez prowadzenie działalności gospodarczej w tym zakresie. Za takim stanowiskiem przemawia m.in. fakt, że w art. 35 ust. 1 P.ł. ustawodawca wyraźnie określił źródła finasowania działalności Polskiego Związku Łowieckiego, do których zaliczył wyłącznie fundusze własne, wpisowe, składki członkowskie, zapisy i darowizny oraz dochody z działalności gospodarczej. Zatem w tym kontekście dochody z tytułu sprzedaży tusz zwierzęcych, co stanowi pochodną realizacji zadań związanych z prowadzeniem gospodarki łowieckiej, można zakwalifikować wyłącznie jako dochody z działalności gospodarczej. Nie ulega przy tym wątpliwości, że działalność w tym zakresie jest wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, o czym świadczy wskazane wyżej sprawozdanie finansowe i wykazywane przychody z tego tytułu. Nie jest natomiast uzasadnione twierdzenie, że Koło Łowieckie nie prowadzi działalności gospodarczej w tym zakresie, gdyż nie spełnia warunków wymaganych dla tego rodzaju działalności. Z mocy art. 22 ust. 1 P.ł. ze spełnienia obowiązków nałożonych na przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą w zakresie obrotu zwierzyną żywą oraz tuszami zwierzyny i ich częściami zwolnieni są m.in. dzierżawcy obwodów łowieckich, a do nich - stosownie do art. 28 ust. 1 P.ł. – zalicza się koło łowieckie. Odnosząc się z kolei do kwestii dochodów uzyskiwanych ze sprzedaży paszy z prowadzonego gospodarstwa rolnego, to słusznie w tym zakresie Wojewoda odwołał się do poglądu zaprezentowanego w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 kwietnia 2017r. (sygn. akt II OPS 1/07, dostępne w Internecie), a zwłaszcza w jej uzasadnieniu, zgodnie z którym prowadzenie gospodarstwa rolnego jest prowadzeniem działalności gospodarczej. Potwierdza to zresztą fakt, że w samym art. 4 ust. 6 u.o.dz.g. wskazano, że zakaz nie dotyczy działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie produkcji roślinnej i zwierzęcej, w formie i zakresie gospodarstwa rodzinnego. Zatem ustawodawca przyjął, że prowadzenie gospodarstwa rolnego jest działalnością gospodarczą, a wyłączenie dotyczy jedynie gospodarstwa prowadzonego w formie i zakresie gospodarstwa rodzinnego, co z całą pewnością nie ma miejsca w niniejszej sprawie. Odnosząc się do kwestii charakteru zarobkowego podkreślić należy, że nie ulega wątpliwości, że Koło Łowieckie uzyskiwało przychody ze wskazanej działalności. Natomiast fakt, że przeznaczało ją na działalność statutową nie zmienia oceny charakteru tej działalności. Należy bowiem zwrócić uwagę na pogląd ugruntowany w orzecznictwie sądowadministarcyjnym w odniesieniu do stowarzyszeń, co do których stwierdzono, że podejmując działalność gospodarczą prowadzą tę działalność na ogólnych zasadach, regulujących prowadzenie działalności gospodarczej i nie zmienia tego to, że dochód z działalności gospodarczej stowarzyszenia jest przeznaczony na realizacje celów statutowych stowarzyszenia i nie może być przeznaczony do podziału między jego członków (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 maja 2015r., sygn. akt II OSK 419/15, z dnia 12 stycznia 2006r., sygn. akt II OSK 787/05, z dnia 4 września 2008r. sygn. akt II OSK 702/08, z dnia 5 listopada 2009r. sygn. akt II OSK 1193/09). Tym bardziej chybiony jest zarzut, że o braku zarobkowego charakteru prowadzonej działalności świadczy fakt, że Koło w latach "[...]" oraz "[...]" ponosiło starty. Należy bowiem zauważyć, że z dołączonych do skargi rachunków zysków i strat wynikało, że Koło uzyskiwało przychody, które nie zawsze pokrywały koszty jego działalności. Jednakże, gdyby przyjąć – tak jak chce tego skarżący- ze tylko ograniczenie wynikające z art. 4 ust. 6 u.o.dz.g. dotyczy tylko takiej działalności, która przynosi dochody, należałoby uznać, że osoby sprawujące funkcje publiczne, objęte tym przepisem, mogłyby prowadzić działalność gospodarczą, byleby tylko nie przynosiła ona żadnego dochodu. Taka interpretacja stoi w sprzeczności z ratio legis tego przepisu, którego celem było właśnie wyłączenie możliwości prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne, z wyjątkiem sytuacji określonych w art. 6 ust. 1 u.o.dz.g. Nie ma przy tym żadnego znaczenia okoliczność, czy prowadzana działalność gospodarcza w jakikolwiek sposób wpływa na sprawowaną funkcję publiczną, ani to czy podważa autorytet organu lub też osłabia zaufanie obywateli do organów władzy. Należy natomiast podkreślić, że każda osoba godząca się na objęcie funkcji publicznej, jednocześnie wyraża zgodę na ograniczenie niektórych praw obywatelskich. Jak bowiem wskazano w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 czerwca 1999r. (sygn. akt K 30/98) "w przypadku ustawy o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne już sam tytuł aktu prawnego wskazuje, że chodzi o ograniczenie jednej z wolności konstytucyjnie gwarantowanych, a zatem o swoistą “dyskryminację" określonej grupy. Tytuł określa jednocześnie w sposób generalny klasę podmiotów, do których ustawa jest adresowana. Nie chodzi zatem o ograniczenie praw indywidualnie oznaczonych osób fizycznych czy prawnych, lecz o rozwiązanie dotyczące pewnej klasy, odpowiadającej ogólnemu kryterium sprawowania funkcji publicznej. Z punktu widzenia konstrukcji ograniczenia nie może być zatem mowy o naruszeniu konstytucyjnej zasady równości." W wyroku tym wskazano, że "orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego jest stabilne i nie pozostawia wątpliwości co do tego, że osoby pełniące wysokie funkcje publiczne muszą liczyć się z pewnymi ograniczeniami aktywności gospodarczej. Ich celem “jest zapobieżenie angażowaniu się osób publicznych w sytuacje i uwikłania mogące nie tylko poddawać w wątpliwość ich osobistą bezstronność czy uczciwość, ale także podważać autorytet konstytucyjnych organów Państwa oraz osłabiać zaufanie wyborców i opinii publicznej do ich prawidłowego funkcjonowania" (W. 2/94, OTK w 1994 r., cz. I, s. 191). Wśród innych argumentów uzasadniających wprowadzenie ograniczeń, Trybunał wskazał na “szczególne wyczulenie opinii publicznej na sposób postępowania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe". Dalej podkreślono, że “nie pozostaje to bez związku z większymi możliwościami tych osób do zyskiwania różnego rodzaju przywilejów". Pewne znaczenie ma też “szczególna łatwość pojawiania się konfliktu interesów, gdy poszczególne funkcje pełnione przez tę samą osobę popadają ze sobą w kolizję" (W. 17/94, Dz.U. z 1995 r. Nr , poz. 23, OTK w 1995 r., cz. I, poz. 18, s. 207)"."